Goh, bijzonder hoor ik, een moslima op de kansel, dat is apart! Hoezo: moslima? Kennelijk behoor ik door mijn achtergrond niet tot een waardevrije categorie; alle negatieve beelden over de islam krijg ik er sinds een paar jaar gratis en voor niets bij. Bovendien kennen die mensen mijn godsdienstbeleving niet. Het is de preek van de léék, zeg ik dan, en tegelijkertijd heb ik eigenlijk geen zin om het uit te leggen. Je zou mij kunnen omschrijven als een seculiere moslim, een cultuurmoslim, zo je wilt. Het is niet mijn hoofdidentiteit, maar ik wil er ook geen afstand van doen; het is waar ik uit voortkom.

Op zich is de kansel voor mij niet vreemd; ik spreek vaak voor grote groepen en bovendien is de Singelkerk niet de eerste kerk waar ik een voet over de drempel zet. Uit liefde voor de architectuur en geschiedenis heb ik, geheel in de geest van mijn ouders, menig kerk, kathedraal en moskee van binnen gezien. Hoeveel mensen mijden de plaatsen van tradities die niet de hunne zijn? Zo ben ik niet grootgebracht. Mijn moeder heeft de diepe overtuiging dat het niet uitmaakt welke religie je aanhangt, als je maar met liefde naar je medemensen wilt kijken. Omdat dat de enige manier is om de mensheid verder te helpen.

Preken is intiem, merk ik nu ik me voorbereid. Ik ervaar het als een emotioneel proces: wat wil ik van mezelf laten zien, wat heb ik van huis uit meegekregen, wat doet er voor mij toe in het leven? Ik kom erachter dat mijn persoonlijke, politieke en spirituele overtuigingen samenvallen.

Nebahat Albayrak in gesprek met Anniek van den Brand.